هــمــانا که آمــد شــما را خبـــــر
که مــــا را چه آمد ز اخـــــــتر به ســـر
از این مار خوار اهریمن چهـــرگان
ز دانایی و شــــــــرم بــــی بهرگـــــان
نه گنج و نه نام و نه تخت و نـــژاد
همی داد خواهند گیتـــــــی به بــــاد
از این زاغ ســاران بی آب و رنــگ
نه هوش و نه دانش نه نام و نه ننگ
هم آتـــــش بــمردی به آتشـــکده
شــــدی تیره نوروز و جــــــشن سده
نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر
ز اخــــــتر هـــــمه تــــازیان راست بر
برنــجـــد یکی دیــــگـری برخــــورد
بــــداد و بــــبـــخش هـــــــمی ننگرد
پیاده شود مـردم جـــنگ جــــــوی
سوار آنک لاف آرد و گفـت و گـــــــوی
شود خار هر کـس که بد ارجــمند
فرومـــــایـــه را بــخـــت گــــــــردد بلند
کشاورز جنگی شـود بـــی هــنــر
نــــژاد و بـــــــزرگی نـــــــیـــــاید به بر
ربــایــد هـمی این از آن آن از این
ز نـــفـــریــــن نــــدانــنـــــــد باز آفرین
هــمــه گنــج ها زیر دامــن نــهنـد
بـــمیــــرند و کوشش به دشمن نهند
زیان کسان از پـــی سـود خویش
بــــجــویــنـــد و دیــن انــدر آرند پیش
بــریــزند خــون از پــی خواســتــه
شــود روزگــار مــهــان کـــــــــــاسته
ز شیـر شـتر خـوردن و سـوسـمار
عــــرب را به جــایی رسیدسـت کار
که تـــــاج کیــــانــــــی کـــنـــد آرزو
تــفــو بــر تــو ای چــرخ گـــردون تفو
همه بوم ایـران تو ویـــران شــمـــر
کــنام پـلــنگان و شــیــران شــمــر
پـــــر از درد دیـــــــدم دل پارســـــا
که اندر جـــهــان دیـــو بــد پادشـــاه
نــــمانــیــم کـیـن بوم ویــران کنند
هــمــی غــارت از شــهـر ایران کنند
نـــــخوانـنـد بر ما کــــسـی آفــرین
چـــو ویـــران بود بوم ایـــران زمـــین
دریغ است ایران که ویـــران شـــود
کـــنــام پــلنــگان و شــیران شـــود
همه سربه سر تن به کشتن دهیم
از آن به که ایران به دشمن دهیم
چو ایـــران مبـــــاشد تــــن من مباد
در این مرز و بوم زنده یک تن مباد…
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر