سالگرد جنبش دانشجویی 18 تیر 1378 ، همزمان شده است با جنبش بزرگ مردمی ایران که تمامیت نظام اسلامی را نشانه گرفته است. جنبش دانشجویی 18 تیر، بزرگترین حرکت دانشجویان پس از "انقلاب فرهنگی" سیاه رژیم بود که در روند خود، استقلال دانشگاه را از بندهای حکومت اسلامی برای همیشه رها ساخت و در کنار جنبش زنان، مقدمه ای شد برای جنبش سرنوشت سازی که ما امروز با آن روبرو هستیم.
امروز، جنبش جوانان، زنان و مردم ایران، اعتراض به حکومت اسلامی و در راستای دمکراسی، آزادی و عدالت اجتماعی می باشد. این جنبش، در بردارندۀ همۀ گرایش های سیاسی و عقیدتی ست و در عین تکثرگرایی بی مانند خود، فراتر از خواستِ جناح هایی که در جنگ قدرت گرفتار آمده اند، حرکت می کند. هر نوع انحصار طلبی در جنبش و تلاش برای وابسته کردن آن به این رنگ و آن رنگ، اگر از مصلحت گرایی نباشد، بی تردید از ندیدن واقعیت جنبش امروز ایران است که کلیت نظام اسلامی را در بحرانی سرنوشت ساز فروبرده است.
میلیون ها ایرانی، در ایران و سراسر جهان، همچون حلقه های زنجیری به هم پیوسته اند و گاهی درسکوت، دست به اعتراض می زنند. اما حکومت اسلامی، برای خاموش کردن صدای مردم به کشتار روی آورده است و نیروهای سرکوب، لحظه ای آرام نمی گیرند و سراسر میهن را به خون مردم آغشته کرده اند.
خبرهای نگران کننده از ایران، هر انسان خواستار اصول اولیه حقوق بشر را به حیرت و تأسف و دلشورگی واداشته است؛ شکنجه های تکان دهندۀ دانشجویان در ساختمان وزارت کشور، ورود نیروهای سرکوب به دانشگاه ها و خوابگاه آنان، دستگیری های وسیع و انباشتن آنان در سلول های مرگ، اعتراف گیری های نخ نما شده زیر شکنجه های روحی و جسمی و دهها نمونۀ دیگر، نشانگر این است که حکومت نابهنگام اسلامی، در تلاش آن است که با فجیع ترین شکل، جنبش مردم را سرکوب کند، اما فریاد ایرانیان هر روز، رساتر از روز پیش، به گوش جهانیان می رسد.
حکومت اسلامی ایران، هر گونه اجتماع اعتراضی و مسالمت آمیز را حتا بر خلاف قانون فقاهتی خود، سرکوب می کند.
خیابان های خشمگین پایتخت زیر سلطۀ سرکوبگران حکومتی قرار دارد و مردم با خطی از خونابه واژۀ آزادی را تقریر می کنند و رژیم تهران چونان تبهکاران با زبان تقیه و فریب، در صف اول نشسته است.
برای نجات هممیهنان خود که در زندان های مخوف حکومت اسلامی اسیر هستند، و برای همیاری و همراهی با مردم ایران، باید از همۀ نهادهای بین المللی، از جمله از سازمان های حقوق بشر، سازمان ملل و دولت های هوادار دمکراسی و آزادی بخواهیم که برای امور زیر از هیچ اقدامی چشم نپوشند:
1. قطع فوری سرکوب، شکنجه، کشتار و دستگیری های وسیع و پیگرد ملت ایران؛ 2. آزادی بدون قید وشرط همۀ دستگیر شدگان و زندانیان سیاسی؛ 3. بازرسی از همۀ زندان های نهادهای مختلف رژیم سرکوب بوسیلۀ مجامع بین المللی و تحقیق و کاووش در بارۀ مرکزهای پنهان شکنجه و حبس.
با باور به پیروزی،
زنده باد آزادی،
زنده باد ایران.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر